Never too late
Χτες το μεσημέρι γύριζα σπίτι με το Μετρό. Περιμένοντας στο Σύνταγμα βλέπω δίπλα μου μια καλοβαλμένη κυριούλα γύρω στα 50 να λέει σε 2 πιτσιρικάδες (που αρχικά νόμιζα ότι ήταν γιοι της αλλά έκανα λάθος):
- Μα ρωτήστε τους αν θέλουν βοήθεια! Μπορεί να έχουν μπερδευτεί οι άνθρωποι.
- Ε, τι, έτσι στα ξεκούδουνα; απαντάει ο ένας από τους δύο, λήγοντας τον διάλογο κάπου εκεί.
Γυρίζω και παρατηρώ μια οικογένεια τουριστών να περιμένει στην αποβάθρα, δυο βήματα από εκεί που στεκόμουν εγώ και η κυρία. Κατάλαβα ότι ήθελαν να πάνε στο αεροδρόμιο και ότι η κυριούλα έλεγε στους μικρούς να τους βοηθήσουν, αλλά τα καμάρια μου ήθελαν ειδική πρόσκληση. Με 2-3 γρήγορες ερωτήσεις προς τη μητέρα της οικογένειας πληροφορήθηκα όχι μόνο ότι δεν είχαν πρόβλημα αλλά και ότι είχαν ξαναέρθει άλλες δύο φορές στην Αθήνα και ήξεραν πολύ καλά τα κατατόπια στο Μετρό. Εντωμεταξύ το τρένο είχε φτάσει.
- Εντάξει, τους βοηθήσατε; με ρώτησε η κυρία μπαίνοντας.
- Ναι, μια χαρά, απαντώ. Όλα ΟΚ.
- Είναι πολύ όμορφο να ξέρεις να συνεννοείσαι σε ξένες γλώσσες, μου κάνει. Εγώ δυστυχώς ακολούθησα άλλη πορεία στη ζωή και δεν το συνέχισα.
Σε αυτό το σημείο να πω ότι γενικώς αποτελώ μαγνήτη για συζητήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν ξέρω, ίσως επειδή δείχνω πολύ nice guy, ίσως επειδή χαμογελάω από ευγένεια σε όποιον και να μου μιλήσει, κάτι τους τραβάει και μου πιάνουν την κουβέντα. Έχω συζητήσει ώρες ατελείωτες, ειδικά σε ΚΤΕΛ, για ό,τι θέμα μπορείς να φανταστείς... Συνήθως είναι άνθρωποι κάποιας ηλικίας που εξιστορούν κάποια πικρή ιστορία ή κάποια εμπειρία τους, και στη συντριπτική πλειοψηφία είναι άντρες. Γιαυτό μου έκανε εντύπωση η εξομολόγηση μιας κυρίας και μάλιστα στο Μετρό.
Κόμπιασα. Πώς το χειριζόμαστε τώρα αυτό, exit;
- Ποτέ δεν είναι αργά, της λέω τελικά. Υπάρχουν ταχύρρυθμα προγράμματα για ενηλίκους που κάνουν μια χαρά δουλειά.
- Ε, τώρα... μου κάνει, με ένα βλέμμα που υποδήλωνε παραίτηση και απογοήτευση μαζί.
- Όχι, αλήθεια, δεν είναι καθόλου αργά. Είναι τι αντίληψη έχει κανείς για την ηλικία του. Έχω δει Αμερικανούς παππούδες που με το ζόρι στέκονται, και όμως δεν μπορούν να περιμένουν να έρθει η επόμενη μέρα για να κάνουν κάτι καινούριο. Εσείς είστε ακόμα νέα.
Το 'σωσα.
Παραδόξως δεν είπε τίποτα, μόνο μου χαμογέλασε και το χαμόγελό της το εξέλαβα ως ελπίδα και ευχαρίστηση για αυτό που άκουσε. Όχι αυτό το τυπικό γελάκι που σκας όταν ακούς κάτι που δεν περιμένεις. Της χαμογέλασα κι εγώ και κατέβηκα στον Ευαγγελισμό. Ποιος ξέρει, σκεφτόμουν ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες, μπορεί με αυτή τη σύντομη κουβέντα να την έπεισα να κάνει ένα βήμα σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που είχε σχεδιάσει για τη ζωή της. Ίσως να ξεκινήσει μαθήματα Αγγλικών και ίσως σε μερικούς μήνες θα μπορεί μόνη της να δίνει οδηγίες για το Μετρό στους χαμένους τουρίστες.
Με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου έφτασα στη Βασιλίσσης Σοφίας και εκεί ξαφνικά it dawned on me: ρε λες να μου την έπεφτε;
- Μα ρωτήστε τους αν θέλουν βοήθεια! Μπορεί να έχουν μπερδευτεί οι άνθρωποι.
- Ε, τι, έτσι στα ξεκούδουνα; απαντάει ο ένας από τους δύο, λήγοντας τον διάλογο κάπου εκεί.
Γυρίζω και παρατηρώ μια οικογένεια τουριστών να περιμένει στην αποβάθρα, δυο βήματα από εκεί που στεκόμουν εγώ και η κυρία. Κατάλαβα ότι ήθελαν να πάνε στο αεροδρόμιο και ότι η κυριούλα έλεγε στους μικρούς να τους βοηθήσουν, αλλά τα καμάρια μου ήθελαν ειδική πρόσκληση. Με 2-3 γρήγορες ερωτήσεις προς τη μητέρα της οικογένειας πληροφορήθηκα όχι μόνο ότι δεν είχαν πρόβλημα αλλά και ότι είχαν ξαναέρθει άλλες δύο φορές στην Αθήνα και ήξεραν πολύ καλά τα κατατόπια στο Μετρό. Εντωμεταξύ το τρένο είχε φτάσει.
- Εντάξει, τους βοηθήσατε; με ρώτησε η κυρία μπαίνοντας.
- Ναι, μια χαρά, απαντώ. Όλα ΟΚ.
- Είναι πολύ όμορφο να ξέρεις να συνεννοείσαι σε ξένες γλώσσες, μου κάνει. Εγώ δυστυχώς ακολούθησα άλλη πορεία στη ζωή και δεν το συνέχισα.
Σε αυτό το σημείο να πω ότι γενικώς αποτελώ μαγνήτη για συζητήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν ξέρω, ίσως επειδή δείχνω πολύ nice guy, ίσως επειδή χαμογελάω από ευγένεια σε όποιον και να μου μιλήσει, κάτι τους τραβάει και μου πιάνουν την κουβέντα. Έχω συζητήσει ώρες ατελείωτες, ειδικά σε ΚΤΕΛ, για ό,τι θέμα μπορείς να φανταστείς... Συνήθως είναι άνθρωποι κάποιας ηλικίας που εξιστορούν κάποια πικρή ιστορία ή κάποια εμπειρία τους, και στη συντριπτική πλειοψηφία είναι άντρες. Γιαυτό μου έκανε εντύπωση η εξομολόγηση μιας κυρίας και μάλιστα στο Μετρό.
Κόμπιασα. Πώς το χειριζόμαστε τώρα αυτό, exit;
- Ποτέ δεν είναι αργά, της λέω τελικά. Υπάρχουν ταχύρρυθμα προγράμματα για ενηλίκους που κάνουν μια χαρά δουλειά.
- Ε, τώρα... μου κάνει, με ένα βλέμμα που υποδήλωνε παραίτηση και απογοήτευση μαζί.
- Όχι, αλήθεια, δεν είναι καθόλου αργά. Είναι τι αντίληψη έχει κανείς για την ηλικία του. Έχω δει Αμερικανούς παππούδες που με το ζόρι στέκονται, και όμως δεν μπορούν να περιμένουν να έρθει η επόμενη μέρα για να κάνουν κάτι καινούριο. Εσείς είστε ακόμα νέα.
Το 'σωσα.
Παραδόξως δεν είπε τίποτα, μόνο μου χαμογέλασε και το χαμόγελό της το εξέλαβα ως ελπίδα και ευχαρίστηση για αυτό που άκουσε. Όχι αυτό το τυπικό γελάκι που σκας όταν ακούς κάτι που δεν περιμένεις. Της χαμογέλασα κι εγώ και κατέβηκα στον Ευαγγελισμό. Ποιος ξέρει, σκεφτόμουν ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες, μπορεί με αυτή τη σύντομη κουβέντα να την έπεισα να κάνει ένα βήμα σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που είχε σχεδιάσει για τη ζωή της. Ίσως να ξεκινήσει μαθήματα Αγγλικών και ίσως σε μερικούς μήνες θα μπορεί μόνη της να δίνει οδηγίες για το Μετρό στους χαμένους τουρίστες.
Με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου έφτασα στη Βασιλίσσης Σοφίας και εκεί ξαφνικά it dawned on me: ρε λες να μου την έπεφτε;
:Ρ
Μάλλον φαινόμαστε πολύ δεκτικοί. Ίσως κάνουμε τους άλλους να μας θεωρούν δικούς τους. Ίσως πάλι απλά νομίζουν ότι βρήκαν εύκολα θύματα για να παρλάρουν!
@ Σπιτόγατος
Καλή ήταν πάντως ;-)
-Πρεπει να περασες πολύ καλα την τελευταια φορά για να πηγαίνεις παλι τώρα!
-Πρώτη φορά πηγάινω κυρία μου!
-Τι μας λες; μου απαντάει ειρωνικά.
Η ώρα ήταν 6.30 το πρωί και ΄κρατιόμουν ξύπνια με το ζόρι. Ούτε είχα ξαναπάρει το ΚΤΕΛ για Άρτα και ούτε καν στην Άρτα πήγαινα - ήταν να σταματήσω σε άλλη περιοχή ενδιάμεσα - αλλά πες μου εσύ πως ν απιάσεις την κουβέντα μετά από αυτο;;;
Μπράβο, σε θαυμάζω!
Κάτι τουρίστες όμως, κάτι παππούδες τρομερούς και πιτσιρίκια, ααα, πολύ τα συμπαθώ. Και την κυρία σου πολύ τη συμπάθησα...οι γιοί της πάλιιι, τι παιδιάα :S
Καλά, η τελευταία πρόταση είναι όλα τα λεφτά looooooool
:):):)
@ Μπαμπάκης
Και τι γκόμενα! Γρια κότα με πολύ ζουμί!
@ lifewhispers
Μα κι εσύ δεν πήγαινες στην Άρτα lol; Έτσι είμαστε εμείς οι Ηπειρώτες. Αγύριστα κεφάλια.
@ germanos
Προς τα εκεί δείχνει το μέχρι στιγμής σκορ ;-)
@ proserpina
Τουλάχιστον ταξιδεύεις με ησυχία lol! Αλλά για ποιους γιους λες; Κάτι ξέμπαρκοι πιτσιρικάδες ήταν αυτοί που ρώτησε η κυρία. Λες να την έπεφτε και σ'αυτούς;
Α, εσύ έχεις ξεφύγει εντελώς. Μιλάμε για άλλο επίπεδο... Εμένα τουλάχιστον είναι απλοί άνθρωποι της βιοπάλης lol
@ παπί
Καλή ιδέα! Κάτσε να οργανωθώ γιατί με περιμένει πολύ δουλειά αυτές τις μέρες. Δεν ήταν για αναψυχή η Μαδρίτη δυστυχώς...
@ keim
To people-watching είναι επίσης ενδιαφέρον στα ΜΜΜ, ακόμα κι αν δεν συνοδεύεται από επαφή (...τρίτου τύπου)!
@ narita
Χαχαχαχ ραντεβού στο γνωστό βαγόνι, Σάββατο μεσημέρι!Μη μου βάζεις ιδέες!
πάντως την καλή πράξη της ημέρας την εκανες!
αλλά γενικότερα το people watching είναι εξτρίμ σπορ στις μέρες μας γιατί μπορεί να θεωρηθεί καμάκι και να φας καμιά ομπρέλα στο κεφάλι.
Μωρέ την έκανα αλλά δε μου βγάζεις από το μυαλό ότι άλλη "καλή πράξη" ήθελε η κυρία lol
@ keim
Καλά, δεν εννοώ και μπανιστήρι lol "Κοινωνική παρατήρηση" το λέω.
@ maria_adouaneta
Παρότι διευκολύνουν δεν είναι απαραίτητες. Εξαρτάται και τι θέλεις να μεταφέρεις στον άλλο. Έχω ζήσει ανθρώπους που δεν ξέρουν γρι αγγλικά να συνεννοούνται μια χαρά με ξένους και να ρίχνουν τρελά γέλια σαν να ήταν φίλοι χρόνια. Τα μαθήματα αγγλικών τα ανέφερα σαν κάτι που η κυρία της ιστορίας θα μπορούσε να κάνει για να ευχαριστήσει τον εαυτό της και μόνο.