Με τι καρδιά...
...να αρχίσεις να ξαναγράφεις για τα τετριμμένα, τα μικρά και τα επουσιώδη μετά από τη χτεσινή μεγαλειώδη μέρα. Χτες, αν δεν το έχουμε καταλάβει, καταφέραμε μια κινητοποίηση που θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού Internet και όχι μόνο. Ένα τεράστιο μπράβο από τα βάθη της καρδιάς μου σε όσους συντόνισαν την προσπάθεια, σε όλους όσοι συμμετείχαμε (bloggers και μη), σε όσους ανταποκρίθηκαν ανάλογα με τις δυνατότητές τους.
Περισσότερα θα μπορούμε να σχολιάσουμε όταν ο ενθουσιασμός θα έχει καταλαγιάσει και θα έχει δώσει τη θέση του στη συνέχιση της προσπάθειας από άλλα μετερίζια, όταν θα είμαστε σε θέση να δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά. Σκεφτείτε όμως μόνο το εξής: αν οργανωνόταν μια συγκέντρωση στην οποία θα συμμετείχαν όλα αυτά τα blogs που συμμετείχαν χτες, τα sites και τα fora που ανάρτησαν το κείμενο, όλοι όσοι έστειλαν e-mail, όσοι μοίρασαν φυλλάδια και ενημέρωναν τον κόσμο, ακόμα και όσοι απλά πέρασαν από το blog της Αμαλίας και άφησαν ένα σχόλιο, τι μέγεθος θα είχε αυτή η συγκέντρωση; Τεράστιο, χωρίς αμφιβολία.
Αλλά δεν είναι μόνο θέμα μεγέθους της κινητοποίησης. Ο αντίκτυπός της ήταν νομίζω μεγαλύτερος από τον αντίκτυπο που θα προξενούσε π.χ. μια τυπική πορεία διαμαρτυρίας. Γιατί ανέδειξε τη δύναμη ενός μέσου που πολλοί είτε δεν ήξεραν, είτε δεν είχαν αντιληφθεί τη δύναμη και την επιδραστικότητά του. Bloggers, σου λέει ο άλλος, που το μόνο που κάνουν είναι να κάθονται στα σπίτια τους και να γράφουν μαλακίες. Όχι ρε φίλε, δεν είναι έτσι και σου το αποδείξαμε χτες περίτρανα. Σου ήρθε από κει που δεν το περίμενες, από τους κολλημένους που νυχθημερόν γράφουν στα PC τους.
Συνέβαλε και το γεγονός ότι καμία κομματική παράταξη, καμία "αγωνιστική" οργάνωση, κανένας επαγγελματίας υπερασπιστής των δικαιωμάτων των πολιτών δεν προσπάθησε να καπηλευτεί τη χτεσινή κίνηση. Γιατί όταν οποιαδήποτε κινητοποίηση συνδέεται με κομματικά συμφέροντα χάνει σημαντικό μέρος του δυναμισμού της.
Νομίζω ότι χτες δημιουργήσαμε καινούρια δεδομένα σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας ως πολίτες. Το αν το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει θα φανεί στο μέλλον. Ο σπόρος όμως φυτεύτηκε και είναι στο χέρι μας να μην τον αφήσουμε να ξεραθεί.
Περισσότερα θα μπορούμε να σχολιάσουμε όταν ο ενθουσιασμός θα έχει καταλαγιάσει και θα έχει δώσει τη θέση του στη συνέχιση της προσπάθειας από άλλα μετερίζια, όταν θα είμαστε σε θέση να δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά. Σκεφτείτε όμως μόνο το εξής: αν οργανωνόταν μια συγκέντρωση στην οποία θα συμμετείχαν όλα αυτά τα blogs που συμμετείχαν χτες, τα sites και τα fora που ανάρτησαν το κείμενο, όλοι όσοι έστειλαν e-mail, όσοι μοίρασαν φυλλάδια και ενημέρωναν τον κόσμο, ακόμα και όσοι απλά πέρασαν από το blog της Αμαλίας και άφησαν ένα σχόλιο, τι μέγεθος θα είχε αυτή η συγκέντρωση; Τεράστιο, χωρίς αμφιβολία.
Αλλά δεν είναι μόνο θέμα μεγέθους της κινητοποίησης. Ο αντίκτυπός της ήταν νομίζω μεγαλύτερος από τον αντίκτυπο που θα προξενούσε π.χ. μια τυπική πορεία διαμαρτυρίας. Γιατί ανέδειξε τη δύναμη ενός μέσου που πολλοί είτε δεν ήξεραν, είτε δεν είχαν αντιληφθεί τη δύναμη και την επιδραστικότητά του. Bloggers, σου λέει ο άλλος, που το μόνο που κάνουν είναι να κάθονται στα σπίτια τους και να γράφουν μαλακίες. Όχι ρε φίλε, δεν είναι έτσι και σου το αποδείξαμε χτες περίτρανα. Σου ήρθε από κει που δεν το περίμενες, από τους κολλημένους που νυχθημερόν γράφουν στα PC τους.
Συνέβαλε και το γεγονός ότι καμία κομματική παράταξη, καμία "αγωνιστική" οργάνωση, κανένας επαγγελματίας υπερασπιστής των δικαιωμάτων των πολιτών δεν προσπάθησε να καπηλευτεί τη χτεσινή κίνηση. Γιατί όταν οποιαδήποτε κινητοποίηση συνδέεται με κομματικά συμφέροντα χάνει σημαντικό μέρος του δυναμισμού της.
Νομίζω ότι χτες δημιουργήσαμε καινούρια δεδομένα σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας ως πολίτες. Το αν το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει θα φανεί στο μέλλον. Ο σπόρος όμως φυτεύτηκε και είναι στο χέρι μας να μην τον αφήσουμε να ξεραθεί.
