Μεσολόγγι-Αθήνα, Σάββατο μεσημέρι. Η βροχή δυνατή και ασταμάτητη, το γκρίζο σκεπάζει ολόκληρο τον ορίζοντα. Καταπίνω σταθερά τα χιλιόμετρα ενώ το άλλο μου μισό και ο αδερφός μου κοιμούνται. Μου αρέσει οι άλλοι να κοιμούνται όταν οδηγώ, με ηρεμεί και με γεμίζει ευθύνη.

Λίγο μετά την Πάτρα βάζω το αγαπημένο μου CD, μια δική μου συλλογή με τις αγαπημένες μου κυρίες. Φαντασιώνομαι μια συναυλία σε ένα μικρό και ασφυκτικά γεμάτο θέατρο. Πρώτη βγαίνει η Norah, κάνει μια αμήχανη υπόκλιση με το αέρινο στυλ της και αρχίζει: "We met in a place I used to go..."Ακολουθούν η Emiliana, η Katie, η Beth... H Dusty δυστυχώς δεν μπορεί να είναι μαζί μας αλλά μας μαγεύει μέσω απευθείας σύνδεσης με τον παράδεισο. Η μία μετά την άλλη, οι κυρίες μου μού τραγουδάνε τα μπλουζ τους και δημιουργούν τον ιδανικό συνδυασμό με το γκρίζο που με συντροφεύει μέχρι την Αθήνα:

- Norah Jones - Wish I Could
- Emiliana Torrini – Summerbreeze
- Katie Melua – Belfast
- Martha Wainwright – Far Away
- Chiara Civello – Last Quarter Moon
- Sade – King Of Sorrow
- Tori Amos – A Sorta Fairytale
- Dusty Springfield – Have A Good Life Baby
- Dixie Chicks – Landslide
- Etta James – I’d Rather Go Blind
- Carole King – Way Over Yonder
- Beth Orton – Conceived
- Isobel Campbell – Saturday’s Gone
- Bjork - Unison
- Paula Frazer – Watercolor Lines
- Carla Bruni – Those Little Things (Cets Petits Riens)
- Cristina Branco – Ai Vida

Encore
- Katie Melua - Blame It On The Moon
- Norah Jones - What Am I To You

Η Norah τελειώνει με την ίδια γλυκιά υπόκλιση όπως ξεκίνησε, τα φώτα σβήνουν, το θέατρο αδειάζει. Την ίδια στιγμή οι επιβάτες μου ένας-ένας ξυπνούν. "Φτάσαμε;" με ρωτά ο αδερφός μου. "Χαμπάρι δεν πήρα". Ούτε εγώ, Νίκο, ούτε εγώ.