Windows is shutting down. Κλειδιά, πορτοφόλι, iPod, το κινητό μένει στο σπίτι. Δύο-δύο τα σκαλιά, πατάω πεζοδρόμιο. Εισπνέω βαθιά, βάλσαμο η μυρωδιά της μικρής νεραντζιάς έξω από την πόρτα, που τώρα πετάει τα πρώτα ανθάκια της. Ανακουφίζομαι, ήδη νιώθω καλύτερα.

Βγαίνω Πατριάρχου Ιωακείμ. Στο Μάι-Τάι και το διπλανό grill house γίνεται χαμός, κι ας είναι μόλις επτάμιση. Εκνευρίζομαι προσωρινά με τη δηθενιά των θαμώνων αλλά το ξεχνάω αμέσως, αυτή τη βόλτα δεν θα μου τη χαλάσει κανένας. Manics στο iPod, “Autumnsong” παρότι είναι άνοιξη, και φύγαμε!

Ο δρόμος άδειος από κόσμο και αυτοκίνητα, εκτός από 2-3 ηλικιωμένους που περπατούν αργά. Έχω μεγάλη εκτίμηση για τους ηλικιωμένους Κολωνακιώτες. Ποτέ δεν τους βλέπεις να κυκλοφορούν τις ώρες που κυκλοφορούν οι πολλοί, η πλέμπα των νεόπλουτων, παρά μόνο όταν το Κολωνάκι θυμίζει κάτι από την ήσυχη και αριστοκρατική συνοικία που ήταν κάποτε. Και όσο αυτοί οι άνθρωποι εκλίπουν, τόσο θα παίρνουν τη θέση τους τυχαίοι λεφτάδες, τόσο το Κολωνάκι θα μετατρέπεται σε ένα τεράστιο εργοστάσιο προκάτ διασκέδασης.

Μαρασλή, Σουηδίας, Δεινοκράτους. Οι Dirty Pretty Things με πυροβολούν αλλά δεν πεθαίνω, αναζωογονούμαι με το πρώτο δείγμα πράσινου στο μικρό παρκάκι πίσω από τη Γεννάδειο. Τρία κοριτσάκια σηκώνουν τον κόσμο φωνάζοντας και παίζοντας με ένα σκυλάκι που κοντεύει να σκάσει από το κυνηγητό. Θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγες για τις σκανταλιές που έκανες όταν ήσουν μικρή και χαμογελάω πικρά γιατί εγώ δεν έζησα έτσι. Μακάρι να αξιωθώ να το ζήσω μέσα από τα παιδιά μας.

Περιφερειακός Λυκαβηττού, περνάω έξω από το σπίτι της Μελίνας. Συμπτωματικά με συντροφεύει ο Κεμάλ του καλού φίλου της, στην ταπεινή και όλο σεβασμό διασκευή των Raining Pleasure. Πάντα αυτό το σπίτι με το απαλό πορτοκαλί χρώμα ξεχώριζε από τα υπόλοιπα, όπως και οι ένοικοί του. Από εκεί και πίσω ξεκινά το αληθινό Κολωνάκι, πώς θα μπορούσε άλλωστε να αφήσει ολόκληρη Μελίνα έξω από τα όριά του;

Ο περιφερειακός είναι ο αγαπημένος μου δρόμος. Πάντοτε ήσυχος, κι ας βρίσκεται πέντε λεπτά από το κέντρο του Κολωνακίου. Οι κλεφτές ματιές που ρίχνω περνώντας δίπλα από τα χαμηλά παράθυρα των ισόγειων διαμερισμάτων με κάνουν να ζηλεύω την ραθυμία της ζωής σ' αυτό το δρόμο, να θέλω να μπουκάρω σε ένα από αυτά τα σπίτια και να μη βγω ποτέ. Να νιώσω την ηρεμία της ζωής μαζί σου, σε ένα μέρος που δεν θα μας ξέρει κανείς και δεν θα ξέρουμε κανέναν. Σε ένα μέρος όπου το μόνο που θα ακούμε θα είναι οι ανάσες μας, τα γαβγίσματα των σκύλων που βολτάρουν στα δρομάκια του απέναντι λόφου και η Isobel Campbell που έχει πάρει σειρά στο iPod.

Διασχίζω τη διασταύρωση με τη Μάρκου Ευγενικού, φτάνω σε κείνο το δρομάκι όπου λειτουργούσε το Planeta Samba πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Πρώτο δειλό βήμα στις σχέσεις, λάθος άνθρωπος, λάθος κατάσταση, όλα λάθος. Αλλά το έμαθα το μάθημά μου, και μέσα από αυτό το λάθος προχώρησα παρακάτω, γνώρισα εσένα. "Let Me Move On" εκλιπαρούν οι Gene και εγώ χαίρομαι που το κατάφερα, στην πρώτη μεγάλη απόφαση της ζωής μου.

Τέλος του περιφερειακού, περνάω έξω από το St. George και βλέπω τη Δεξαμενή. Κοιτάζω το ακριανό παγκάκι στο βάθος, εκεί που καθόμασταν ένα ζεστό απόγευμα του Ιούλη προσπαθώντας να συνέλθουμε από το πρώτο χτύπημα. Αισθανόμουν τόσο μόνος, γιατί δεν είχα μάθει ακόμα να σε έχω δίπλα μου... Κατεβαίνω την πλατεία, φτάνω Ηροδότου και Σπευσίππου γωνία εκεί που ήταν το Folio με τα χαρτικά και τη ζεστή μυρωδιά χαρτιού και ξύλου που μου έχει μείνει μέχρι σήμερα. Τώρα έχει γίνει κάτι σαν μπουτίκ, κατάστημα με τσάντες, δεν πρόσεξα και δε μ' ενδιαφέρει. "Last Exit On Yesterday", τα λόγια των Manics με γκαζώνουν γιατί μία-μία οι έξοδοι προς το χτες κλείνουν οριστικά και αμετάκλητα. Μπαίνω στη Λεβέντη, το άρωμα από τους καφέδες του Μισεγιάννη ξεχειλίζει ακόμα και τώρα που το μαγαζί είναι κλειστό. Ατελείωτα τα χιλιόμετρα στη Ρώμη για να βρούμε το μαγαζί με τον καλύτερο εσπρέσσο και ατελείωτη η απόλαυση όταν το βρήκαμε. Έπρεπε να είχα πάρει άλλο ένα πακέτο.

Πλατεία, οκτώ και τέταρτο. Με εκπλήσσει που είναι γεμάτη από κόσμο, εντελώς αντίθετη εικόνα πριν από 45 λεπτά. Αυστηρό ωράριο προσέλευσης, καφές, φαγητό, ποτό, τέλος. Πώς σπάει αυτή η μίζερη μονοτονία; Pack and get dressed, today we escape, έτσι μόνο σπάει. Περνάω μπροστά από εκεί που κάποτε στέκονταν τρεις τηλεφωνικοί θάλαμοι, εκεί που σε περίμενα τις πρώτες φορές και που μια διαφήμιση κινητού με το όνομά σου με τάραξε συθέμελα. Γιατί να ταραχτώ που είδα το όνομά σου τυπωμένο σε μια αφίσα, εγώ, ο πάντοτε συγκρατημένος και μετρημένος; Αλλά "who you all see on the outside is not me on the inside" μου τραγουδάει η Lily Allen και μεμιάς καταλαβαίνω.

Φτάνω στο σπίτι. Οκτώμιση, 2 αναπάντητες από το boss, όμως δεν ενοχλούμαι. Οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι μουσικές και οι σκέψεις θα μου θυμίζουν ότι είναι ωραίο να είσαι ζωντανός, να έχεις αναμνήσεις και να παίρνεις δύναμη από αυτές. Σχηματίζω το νούμερο: "Γεια σας, με ζητήσατε;" και μέσα μου γελάω.

Υ.Γ. Proserpina, ευχαριστώ για την έμπνευση.

Mood: Cleansed