Το Σάββατο το βράδυ βγήκα για ποτό μετά από περίπου 2 μήνες. Οι υποχρεώσεις, τόσο οι δικές μου όσο και του έτερου ημίσεος, δεν μας επέτρεπαν να βγούμε ή είμασταν τόσο κουρασμένοι που την περνούσαμε εντός. Αλλά το Σάββατο είχαμε τόσο καλή διάθεση που όλα μας πήγαν καλά. Παρκάραμε σχεδόν δίπλα στο μπαρ και χωρίς πολύ ψάξιμο. Βρήκαμε αμέσως τραπέζι ενώ όλο το υπόλοιπο μαγαζί ήταν σταφίδα στον κόσμο. The spirits were high, ακόμα και ο κόσμος φαινόταν διαφορετικός, πιο χαλαρός, πιο κεφάτος. Καιρό είχα να το νιώσω αυτό, και έπεσα για ύπνο με έναν γλυκό πονοκέφαλο. Όλα ήταν καλά, και όλα είναι πάντα καλά όταν είμαστε μαζί.

Το σημαντικό είναι ότι δεν αφήνουμε καμία κατάσταση να μας πάρει από κάτω. Είμαστε μαζί 8 χρόνια κι έχουμε δυναμώσει μέσα από απίστευτα δύσκολες καταστάσεις. Όσα έχουμε περάσει μαζί δεν τα περνάνε ζευγάρια σε όλη τη διάρκεια του έγγαμου βίου, κυριολεκτικά. Αλλά αναδυθήκαμε δυνατότεροι, πιο κοντά ο ένας στον άλλο, περισσότερο ένα από ποτέ. Και όπως μάθαμε να υπερπηδάμε τους σκοπέλους τόσα χρόνια, θα το διαβούμε κι αυτό το τελευταίο (αλλά όχι τελικό) μονοπάτι. Έστω κι αν πρέπει να πατήσουμε τα φίδια που προσπαθούν να φράξουν το δρόμο μας.