Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες αντιπάθειες ως άνθρωπος. Πάντοτε προσπαθούσα να είμαι ο εαυτός μου και αυτός ο εαυτός ήταν αρεστός στους άλλους ή τουλάχιστον δεν ήταν ενοχλητικός. Μπορεί κάποιοι κατά καιρούς να με κοιτούσαν λίγο παράξενα, γιατί τις έχω τις ιδιορρυθμίες μου, αλλά ποτέ δεν ήμουν αποδέκτης αρνητικών σχολίων ή εχθρικής διάθεσης. Μέχρι τώρα.

Είναι κάποιο άτομο που δεν κατάφερε να πάρει αυτό που ήθελε από εμένα. Ή μάλλον εγώ στάθηκα εμπόδιο στο να πάρει κάτι από κάποιον τρίτο. Δεν έχει σημασία το γιατί εγώ μεσολάβησα, απλά έπρεπε. Τώρα έχει βαλθεί να με εκδικηθεί, όχι σωματικά ή υλικά αλλά ψυχολογικά, όχι κατά μέτωπο αλλά πλάγια. Προσπαθώντας να χαλάσει ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου: τη σχέση μου. Δεν ανησυχώ για το αποτέλεσμα των προσπαθειών αυτών (το... firewall είναι πολύ δυνατό) αλλά για την επίθεση καθαυτή που δέχομαι/δεχόμαστε. Έχω (νομίζω) αρκετά όπλα στη φαρέτρα μου για να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε επίθεση αλλά το γεγονός ότι βάλλομαι για πρώτη φορά με έχει ψιλο-σοκάρει.

Και μάλιστα το πιο σοκαριστικό είναι ότι η επίθεση είναι πλάγια. Σέρνεται σαν το φίδι που περιμένει την κατάλληλη στιγμή να χιμήξει, δεν επιτίθεται κατά μέτωπο. Έχει στρατηγική, το έχει σκεφτεί το πράγμα, δεν είναι απλό ξέσπασμα. Κάθε κίνηση είναι σημαντική, εκατέρωθεν, όπως και το timing.

Αλλά πεισμώνω. Δεν το αξίζω αυτό γαμώ την κοινωνία μου μέσα. Και επειδή δεν το αξίζω θα το πολεμήσω και θα τα κάνω όλα πουτάνα. Καλός και χρυσός, αλλά όποιος πάει να με γαμήσει την πάτησε.