Παρότι είμαι άνθρωπος του χειμώνα, η άφιξη της άνοιξης με ξετρελαίνει.

Τρελαίνομαι για τη μυρωδιά που αφήνουν τα άνθη της νεραντζιάς. Παθαίνω πλάκα μιλάμε. Και υπάρχει παντού. Ξέρετε πόσο ωραίο είναι να φεύγεις από το γραφείο στο καρα-κέντρο της Αθήνας και το πρώτο πράγμα που μυρίζεις βγαίνοντας στο δρόμο να μην είναι καυσαέριο αλλά άνθος νεραντζιάς; Μου φτιάχνει τη διάθεση αμέσως.

Γουστάρω που δε βραδιάζει από τις 5 (αν και χειμώνα-καλοκαίρι όταν φεύγω από το γραφείο βράδυ είναι).

Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο που ξεχύνεται πεζός στους δρόμους και γουστάρω την cool ατμόσφαιρα της Αθήνας τα ανοιξιάτικα απογεύματα.

Γουστάρω που μπορώ να πάω για τρέξιμο σαν άνθρωπος, χωρίς να είμαι ντυμένος σαν κρεμμύδι ούτε να βγάζω την ιλαρά από τον καύσωνα.

Μπορώ να ονειρεύομαι απλώς κοιτώντας τον ορίζοντα μπροστά μου και μυρίζοντας τις μυρωδιές της φύσης. Αυτός ο συνδυασμός με ταξιδεύει, είτε βρίσκομαι στην Κυψέλη, είτε στη Λακωνία (το αγαπημένο μου μέρος), είτε οπουδήποτε.

Το πόσο μου αρέσει αυτή η εποχή το ανακάλυψα τα τελευταία 2 χρόνια που λόγω δουλειάς και διαβάσματος δεν μπορώ να βγω όσο ήθελα, έστω για μια βόλτα στο κέντρο ή μια σύντομη εκδρομή. Και επειδή είμαι αγχωτικός τύπος, γουστάρω που τις λίγες ευκαιρίες που έχω για τέτοιες απολαύσεις μπορώ να τις εκμεταλλευτώ στο έπακρο την άνοιξη. Κάτι αντίστοιχο είχα πάθει την περίοδο των Πανελλαδικών και η λύτρωση που αισθάνθηκα μετά ήταν εκπληκτική. Αυτό περιμένω να γίνει και τώρα, και κάνω υπομονή...

Mood: Enchanted