Επανέρχομαι με σκόρπιες αφηγήσεις για το Πεκίνο βασισμένες στη χρονική ακολουθία του ταξιδιού μου. Πιο πολύ περιγραφικό θα είναι τούτο το post για το τι είδα, έφαγα κλπ.

1. Άφιξη και τελωνειακός έλεγχος. Όσο κι αν προσπαθούσαν να χρυσώσουν το χάπι με μηνύματα τύπου "καλοσωρίσατε στην Κίνα" και "αναμένουμε τις εντυπώσεις σας για την διαδικασία τελωνειακού ελέγχου" τα εξεταστικά βλέματα των Κινέζων αξιωματούχων που προσπαθούν να βεβαιώσουν ότι το πρόσωπο στο διαβατήριο είναι το ίδιο με τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά τους παρέπεμπαν σε άλλες εποχές. Ουρές ατελείωτες, 1 ώρα για να περάσεις το τελωνείο. Παρεμπιπτόντως, το ξέρετε ότι οι Κινέζοι δεν επιτρέπουν στους φορείς του ιού του AIDS να εισέλθουν στη χώρα; Το διάβασα όταν πήγα να βγάλω βίζα και βγήκα από τα ρούχα μου.

2. Ταξί προς το ξενοδοχείο. Αν λέμε ότι οι Έλληνες είναι κακοί οδηγοί, οι Κινέζοι είναι γύρω στις 47 φορές χειρότεροι. Αλλάζουν λωρίδες στο φτερό χωρίς καμία προειδοποίηση, χώνονται στις διασταυρώσεις χωρίς να κοιτάξουν, οι πεζοί δεν υπάρχουν πουθενά στο οπτικό πεδίο τους, δεν σέβονται τα φανάρια... Δραματική κατάσταση. Εγώ ειδικά, που θεωρώ τον εαυτό μου προσεκτικό οδηγό και νομοταγή μέχρι αηδίας κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Και επειδή δεν βλέπω αυτή η νοοτροπία να αλλάζει εύκολα, προβλέπω πολλά ατυχήματα του χρόνου στους Ολυμπιακούς, ειδικά με Ευρωπαίους.

3. Προσπάθεια συνεννόησης. Οι περισότεροι δεν μιλάνε γρι Αγγλικά. Οι ταξιτζήδες δεν ξέρουν καν τη λέξη "airport". Μέχρι και στη ρεσεψιόν είχα ψιλο-πρόβλημα να συνεννοηθώ. Μεγάλο πρόβλημα κι αυτό ενόψει Ολυμπιακών. Αλλά και όσοι ξέρουν έχουν τόσο μα τόσο περίεργη προφορά που χρειάζεται κόπος για να αποκρυπτογραφήσεις τι λένε. Φανταστείτε τι έγινε σε meeting 7 ωρών με καμιά 10αριά αγγλομαθείς Κινέζους. Κεφάλι καζάνι.

4. Κόστος ζωής. Περίπου 2,5 φορές μικρότερο σε σχέση με την Αθήνα. Ενδεικτικά κόστη σε Ευρώ:
- Εισητήριο Μετρό: €0,30
- Ταξί αεροδρόμιο-ξενοδοχείο (διαδρομή περίπου 40 λεπτών): €8
- Μπουκαλάκι νερό: €0,30
- Γεύμα (πλούσιο) σε εστιατόριο για 4 άτομα: €35
- Μικρός καπουτσίνο από Starbucks: €2
- Εισητήριο εισόδου στην Απαγορευμένη Πόλη: €6.

5. Κουζίνα. Η κουζίνα τους είναι αρκετά διαφορετική σε σχέση με αυτό που μας σερβίρουν στην Ελλάδα για κινέζικο. Σαφώς υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ της κουζίνας του Πεκίνου και της καντονέζικης κουζίνας, αλλά η δεύτερη δεν είναι αντιπροσωπευτική της κινέζικης κουζίνας εν γένει. Κοινώς, ξεχάστε τα γλυκόξινα κοτόπουλα και τα spring rolls (ούτε καν ήξεραν τι είναι).

Βασικό είναι ότι κάθε γεύμα αποτελείται από πολλά πιάτα (γύρω στα 10 ή και περισσότερα) τα οποία τοποθετούνται στο κέντρο του τραπεζιού. Δεν υπάρχει η έννοια της "μερίδας". Έχοντας δοκιμάσει λοιπόν περίπου 30 πιάτα σε 3 γεύματα μπορώ να πω ότι η κουζίνα τους έχει σχετικά ήπιες γεύσεις και βασίζεται αρκετά στα λαχανικά. Δεν είναι τόσο spicy όπως π.χ. η ταϋλανδέζικη και τα περισσότερα φαγητά δεν είναι στεγνά αλλά έχουν κάποιου είδους υγρή υφή, είτε είναι σάλτσα είτε ζωμός. Η πάπια αποτελεί το πιο διαδεδομένο είδος κρέατος, από το οποίο ειλικρινά δεν πετάνε τίποτα: εκτός από την κλασική πάπια Πεκίνου, που ήταν α-ρι-στούρ-γη-μα, δοκίμασα (και μου άρεσαν) τα ακόλουθα παπιο-πιάτα:
- Πόδια πάπιας - μιλάμε για το πόδι (χόνδρος και πατούσα) χωρίς το ψαχνό. Βρασμένο, μαλακό, με διάφορα λαχανικά για γεύση. Θεωρείται πολυτέλεια.
- Σούπα από αλεσμένα κόκκαλα πάπιας. Με μανιτάρια, αρκετά νόστιμη.
- Αυγό πάπιας, το οποίο έχει θαφτεί σε ασβέστη για 2 μήνες και έχει "ψηθεί" με αυτόν τον τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι ένα μαλακό κατάμαύρο αυγό το οποίο κόβουν σε κομμάτια και το σερβίρουν με άλλα λαχανικά. Φανταστικό.

Γενικώς οι Κινέζοι τρώνε όλα τα είδη κρέατος. Δοκίμασα κοτόπουλο (κλασική συνταγή, κομμένο σε λωρίδες και μαγειρεμένο με μετρίως καυτερές πιπεριές), χοιρινό και αρνί. Το χαρακτηριστικό όλων είναι ότι δεν ήταν ιδιαίτερα πικάντικα με εξαίρεση το αρνί που έφαγα το πρώτο βράδυ. Αυτό το δείπνο ήταν ιδιαίτερο γιατί έγινε σε ένα εστιατόριο που προσφέρει κουζίνα από μια περιοχή της Κίνας στα σύνορα με την Ινδία, στα Ιμαλάια. Εκεί το φαγητό έχει στοιχεία τόσο από την ινδική κουζίνα (πολλά μπαχάρια) και από την κινεζική. Ενδιαφέρουσα μίξη.

Τα "περίεργα" φαγητά δυστυχώς δεν τα δοκίμασα. Η κοπέλα που εκτελούσε χρέη οδηγού μας πήγε σε μια υπαίθρια αγορά δίπλα σε έναν γνωστό εμπορικό δρόμο στην περιοχή Wangfujing. Είχα διαβάσει ότι αυτή η αγορά θεωρείται από τις πιο καλές ευκαιρίες για να δοκιμάσει κανείς τις λιγότερο τυπικές γεύσεις, αλλά δεν δοκίμασα, περισσότερο από ντροπή προς τους άλλους που ακολουθούσαν το tour. Βλακεία μου, αλλά που θα πάει, θα ξαναπάω και θα τα δοκιμάσω όλα! Οι πιο περίεργες σπεσιαλιτέ που είδα περιλάμβαναν ψητούς αστερίες, σουβλάκι από χταπόδι / καλαμάρι και άλλα μαλάκια με λιγότερο θελκτική όψη, και ένα είδος ψαριού το οποίο μύριζε ελεεινά αλλά από ό,τι μου είπαν η γεύση του ήταν αντιδιαμετρικά αντίθετη από τη μυρωδιά του... Σημειωτέον ότι τα παραπάνω φαγητά τρώγονται στο όρθιο, κάτι σαν το δικό μας πιτόγυρο ή την τυρόπιτα.

6. Ολυμπιακοί Αγώνες. Με κυβέρνηση και ουσιαστικά μοναδική πολιική δύναμη το Κομμουνιστικό Κόμμα, το κατασκευαστικό τμήμα είναι αδύνατο να μην έχει ολοκληρωθεί μέχρι την έναρξη των Ολυμπιακών. Ήδη το κεντρικό στάδιο είναι σχεδόν έτοιμο και κανένας δεν δείχνει να ανησυχεί για τα υπόλοιπα. Εκεί που εγώ έχω αμφιβολία είναι στο αν θα προσαρμοστούν στη δυτική κουλτούρα και τις δυτικές συνήθειες ζωής, έστω και για τις 15 μέρες που θα διαρκέσουν οι Αγώνες. Γιατί μιλάμε για χαώδη διαφορά αντίληψης και κουλτούρας. Για παράδειγμα, το κράτος διοργανώνει σεμινάρια για να διδάξει στους Κινέζους την έννοια της... αναμονής σε ουρά, την οποία δεν γνωρίζουν - ούτε καν στην ελληνική πρεσβεία δεν τηρούσαν την ουρά και χώνονταν εντελώς απροκάλυπτα. Φανταστείτε τι χαμός έχει να γίνει κατά την είσοδο των θεατών στα στάδια, διαδικασία που για την επιτυχή έκβαση της είναι απαραίτητη προϋπόθεση η διατήρηση μιας στοιχειώδους ουράς.

Αυτά προς στιγμή. Θα επανέλθω με τρίτο (και τελευταίο) μέρος αύριο, περισσότερο στοχαστικό παρά περιγραφικό.

Mood: Maya Tsokli/Elias Mamalakis