Χτες το απόγευμα γύρισα από Πεκίνο μετά από 4,5 μέρες on the road και 20 ώρες ταξίδι επιστροφής. Παρότι σέρνομαι κυριολεκτικά από την κούραση (αν και πάλι ήρθα πρώτος στο γραφείο σήμερα) αισθάνομαι αυτή την γνώριμη γλυκειά ολοκλήρωση μετά από ένα ωραίο ταξίδι.

Σε γενικές γραμμές, το Πεκίνο είναι μια πόλη με τεράστιες και συνεχείς αντιθέσεις. Η οικονομική ανάπτυξη της Κίνας είναι τόσο ραγδαία που περιορίζεται μόνο στο μακροοικονομικό επίπεδο (αύξηση ΑΕΠ) και στις επενδυτικές ευκαιρίες για μεγάλες επιχειρήσεις, και όχι στους απλούς πολίτες οι οποίοι εξακολουθούν να ζουν με μισθούς της τάξης των 600-700 yuan (€60-70) το μήνα. Αυτό αντικατοπτρίζεται πολύ εύστοχα στην αντίθεση μεταξύ των εξαιρετικής αρχιτεκτονικής ουρανοξυστών που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και των άθλιων κτισμάτων (πολλές φορές πολυόροφων) στα οποία ζουν πολλοί Κινέζοι.

Οι Κινέζοι είναι ένας περίεργος λαός. Έχουν ανεπτυγμένη την έννοια της φιλοξενίας, ιδιαίτερα σε όποιον προέρχεται από χώρα εκτός Ασίας, αλλά δεν διστάζουν να σε ρωτήσουν για προσωπικά ζητήματα όχι από κακοπροαίρετη διάθεση αλλά από περιέργεια για το πώς ζουν οι άνθρωποι εκτός Κίνας. Επίσης έχουν ακόμη στο αίμα τους την ανάγκη να "προπαγανδίσουν" υπέρ του κράτους τους, ανάγκη που προέρχεται από την ανασφάλειά τους να δείξουν ότι το κράτος τους "μετράει". Αυτή η συνεχής αναζήτηση της επιβεβαίωσης από τους ξένους μου θύμισε τη δική μας αντίστοιχη ανασφάλεια (σε σαφώς μικρότερο βαθμό) και την προσπάθειά μας να εντυπωσιάσουμε τους ξένους επισκέπτες τις περισσότερες φορές με αφελείς τρόπους. Το 'χω κάνει κι εγώ στο παρελθόν αλλά μόλις τώρα κατάλαβα πώς είναι να είσαι "δέκτης" τέτοιων μηνυμάτων.

Είναι δηλαδή κομμάτι εκνευριστικό να βρίσκεσαι στην Απαγορευμένη Πόλη, ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής και ιστορίας, και να έχεις την κατά τα άλλα καταπληκτική κοπέλα που σου έχουν διαθέσει για οδηγό να σου λέει πόσο έκπληκτοι έμειναν κάποιοι Αμερικανοί επισκέπτες ή τι είπε ο τάδε Γερμανός όταν είδε την πλατεία Τιαν Αν Μεν. Άστο κοπέλα μου, δεν πρόκειται να πειστώ ακούγοντας τι είπε ο κάθε Αμερικανός, το βλέπω μπροστά μου.

Α, επίσης οι Κινέζοι φτύνουν όπου βρουν. Ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Μπλιαχ.

Υπάρχουν πολλά ακόμα που θέλω να πω αλλά με περιμένει ένα βουνό δουλειά. Πάντως κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα επιβεβαιώνεται αυτό μου είπε ο καθηγητής μου πριν φύγω για το πρώτο ταξίδι στο πλαίσιο της δουλειάς μου (στις Βρυξέλλες τον Ιούνιο του 2003): "όταν ξεκινήσεις τα ταξίδια δεν θα θέλεις να σταματήσεις".

Mood: Sweet exhaustion