Σήμερα το πρωί χρειάστηκε να κατεβώ στα Εξάρχεια και για τον συγκεκριμένο προορισμό από το σπίτι μου δεν υπάρχει γρηγορότερος τρόπος για να φτάσω παρά μόνο περπατώντας. Κατέβηκα τη Σκουφά, που από ένα σημείο και έπειτα μετονομάζεται σε Ναυαρίνου - στη διασταύρωση της τελευταίας με τη Ζωοδόχου Πηγής ξεκινά ένας πεζόδρομος που λέγεται Τζαβέλλα. Μπαίνοντας σε κείνο τον πεζόδρομο βλέπω έναν πιτσιρικά 8-9 χρονών να είναι κρυμμένος πίσω από ένα αυτοκίνητο, με το μισό του κεφάλι να εξέχει και να προσπαθεί να κλέψει ματιές από κάτι που προφανώς βρισκόταν παρακάτω. Λίγα βήματα πιο κάτω ήταν μια μικρή στην ίδια ηλικία με τον πιτσιρίκο και μετρούσε γυρισμένη προς μια κολώνα, προφανώς παίζοντας κρυφτό. Την πέτυχα στο «φτου και βγαίνω».

Τι διάολο μου ήρθε και την πλησιάζω λέγοντάς της δήθεν συνομωτικά:

- Κούκλα, ο ένας από αυτούς που ψάχνεις είναι πίσω από το αυτοκίνητο, και της έδειξα με το χέρι μου προς τη μεριά του μικρού.

Και τότε ο δικός σου εισπράττει βλέμμα ύψιστης απαξίωσης και υποτίμησης από τη μικρή που ταυτόχρονα φώναξε στην παρέα της:

- Παιδιά βγείτε γιατί ο κύριος μαρτύρησε που έχει κρυφτεί ένας σας!

Έγινα ρόμπα ξεκούμπωτη μπροστά σε 5 πιτσιρίκια που άρχισαν να βγαίνουν απ’ τις κρυψώνες τους, κοκκίνισα από τη ντροπή μου, ψιθύρισα ένα «συγγνώμη παιδιά» και έγινα καπνός...

Τελικά ή τα σημερινά παιδιά έχουν υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης, γεγονός που αυτόματα με κάνει «παιδί του χτες» (μιας και εγώ και οι φίλοι μου πάντοτε είχαμε τη ζαβολιά μέσα μας) ή με έχει εμποτίσει τόσο πολύ η λαμογιά της νεοελληνικής κοινωνίας που ασυναίσθητα πάω να την περάσω ακόμα και σε ένα αθώο παιδικό παιχνίδι. Ό,τι και να’ναι δεν είναι καλό πάντως...