Πιο πολύ από όλες τις αντιδράσεις για τη δολοφονία του παιδιού στην Παιανία μου χτυπάνε οι δηλώσεις των πολιτικών, κυβερνητικών και μη:

Ρουσόπουλος: "...Τα επεισόδια ουδεμία σχέση έχουν με τον αθλητισμό και με την Ελλάδα του Ολυμπισμού και του πολιτισμού..." (όπως και εσείς άλλωστε).

Πολύδωρας: "...Παρακολουθήσαμε τους οπαδούς και των δύο ομάδων..." (καλό το έργο;)

Παπανδρέου: "...Να σταματήσουμε τα φαινόμενα βίας..." (και ενώ από κάτω οι νεολαίοι του κόμματός του τον επευφημούσαν με γηπεδικού τύπου συνθήματα)

ΚΚΕ: "...Αντιμετώπιση της βίας στον χώρο του αθλητισμού, σημαίνει πρώτα απ’ όλα αντιμετώπιση της εμπορευματοποίησής του..." (μια από τα ίδια - boring)

Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού: "...Η Πολιτεία έχει πάρει πολλά μέτρα για την αντιμετώπιση των φαινομένων βίας..." (φαίνεται)

Είναι φανερή η τεράστια αμηχανία τους μπροστά σε μια κατάληξη που την έβλεπαν να έρχεται, αλλά για την αποτροπή της οποίας ποτέ δεν έκαναν το παραμικρό. Από κοντά και ο ανήσυχος, προβληματισμένος ή εξοργισμένος (διαλέγετε ανάλογα με την περίσταση) Πρωθυπουργός, που σκέφτεται, λέει, τη ματαίωση όλων των αθλητικών συναντήσεων για αυτό το Σαββατοκύριακο ή τη διεξαγωγή τους κεκλεισμένων των θυρών.

Όχι μόνο για ένα Σ/Κ αλλά επ' αόριστον, λέω εγώ, και όχι για να "περισυλλογή και ενεργοποίηση των αντανακλαστικών της κοινωνίας" (όπως αναφέρεται στη δήλωση του ΣΥΝ) αλλά μπας και τούτη την ύστατη στιγμή πάρουν έστω και μία γενναία απόφαση. Γιατί τον κύκλο αίματος που έχει ήδη ανοίξει δεν θα μπορέσουν να τον κλείσουν ούτε με ματαιώσεις αγώνων, ούτε με κάμερες, ούτε με ονομαστικά εισητήρια. Τόσα χρόνια οι διαμορφωτές της πολιτικής ήταν απλώς θεατές των εξελίξεων και η μόνη αντίδρασή τους ήταν τα ανέξοδα ευχολόγια. Αλλά τώρα καλούνται να θερίσουν αυτό που έσπειραν.

Mood: I told you so