Είμαι καλά γιατρέ μου;
Σε διάφορες περιόδους της ζωής μου έχω καταπιαστεί με διάφορες ηλίθιες και ματαιόσπουδες δραστηριότητες που συνήθως ξεκινάω με μεγάλη χαρά για να εγκαταλείψω μετά από λίγο καιρό (όπου καιρός = ώρες, μέρες ή εβδομάδες - ποτέ περισσότερο). Οι περισσότερες είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με αριθμούς. Για παράδειγμα θυμάμαι ότι στο σχολικό που με πηγαινόφερνε από και προς το δημοτικό που πήγαινα, ενώ τα άλλα παιδάκια έπαιζαν με χαρτάκια, τράπουλες και δεν ξέρω τι άλλο, εγώ όλη την ώρα μέτραγα. Αυτό. Τίποτα άλλο. Απλώς μέτραγα. Ξεκινώντας από το 1 ακριβώς τη στιγμή που το σχολικό θα βάλει μπρος από το σχολείο (απαράβατος κανόνας 1), μετρούσα συνεχώς ανεμπόδιστος από φανάρια, κίνηση τρακαρίσματα κλπ. (απαράβατος κανόνας 2) μέχρι να φτάσω στο σπίτι (απαράβατος κανόνας 3), οπότε και τελείωνε η συναρπαστική περιπέτειά μου στον κόσμο των μαθηματικών.
Ένα άλλο που θυμάμαι ήταν ότι στις μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού είχα βαλθεί να καταγράψω όλες τις πινακίδες αυτοκινήτων που έβλεπα και το μοντέλο στο οποίο αντιστοιχούσαν. Είχα εξοπλιστεί με τετράδιο που είχα χωρίσει σε στήλες και είχα αντιστοιχίσει ορισμένες σελίδες για κάθε γράμμα. Το project πήρε απότομο τέλος όταν μετά από λίγες εβδομάδες α) κατάλαβα τη ματαιοπονία του όλου εγχειρήματος και β) κυκλοφόρησαν οι πρώτες πινακίδες με τρεις χαρακτήρες.
Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν είχα τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια (ή τουλάχιστον δεν τα θυμάμαι) εξαιτίας της γενικότερης ανασφάλειας που ένιωθα και της προσπάθειάς μου να γίνω αρεστός (άλλη μεγάλη συζήτηση). Βάλε και το ότι ήμουν κομματάκι φύτουλας και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Από τη Β' Λυκείου που άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και να ανακτώ την αυτοπεποίθησή μου (τα παιδιά μπορούν να είναι πολύ πιο σκληρά από τους μεγάλους) έκανα κάποια πρώτα βήματα να μάθω βασικά πράγματα γύρω από το γράψιμο κώδικα αλλά λίγο οι Πανελλήνιες, λίγο η σχολή που πέρασα (Πα.Πει. rules ή μάλλον ruled) το παράτησα κι αυτό.
Τον τελευταίο καιρό, δεν ξέρω από ποια ανάγκη ορμώμενος, μου έχει καρφωθεί στο μυαλό να γράψω το googolplex, το οποίο είναι o αριθμός 1 ακολουθούμενος από 10 εις την 100η δύναμη, δηλαδή από τόσα μηδενικά όσα εκφράζονται από τον αριθμό 10 πολλαπλασιαζόμενο με τον εαυτό του 100 φορές. Για να γίνει κατανοητό για τι μέγεθος μιλάμε, αν κάποιος ξεκινούσε να γράφει αυτό τον αριθμό σε ένα ρολό χαρτί χρησιμοποιώντας γραμματοσειρά μεγέθους 1 (ίσα που να φαίνεται) θα χρειαζόταν ρολό με μήκος περίπου 5 φορές επί 10 στην 69η δύναμη τη διάμετρο του γνωστού σύμπαντος. Λίγο μεγάλο το χαρτί.
Αν όμως προσπαθήσει κανείς να το γράψει ανά σελίδα μπορεί με ελάχιστο μέγεθος γραμματοσειράς να χωρέσει μέσα σε 1 σελίδα μέχρι και περίπου 800.000 χαρακτήρες. Κάνοντας copy-paste με ρυθμό 20 σελίδες το δευτερόλεπτο (αργεί και λίγο ο υπολογιστής) έχουμε περίπου 20 εκατομμύρια μηδενικά το λεπτό ή χοντρά χοντρά 1 δισεκατομμύριο μηδενικά την ώρα. Και πάλι θα χρειάζονταν περίπου 10 επί 10 στην 91η δύναμη ώρες (περίπου) για να το γράψω. Άσε που δεν θα χωράει και στο σκληρό μου. Θα το ξεκινήσω όμως (για να το παρατήσω αύριο-μεθαύριο ή όταν με πιάσουν για νιοστή φορά τα υπαρξιακά μου με το διδακτορικό που πρέπει να τελειώσω) οπότε κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.
Όχι, το να προσπαθήσω να διαβάσω τα 160 δισεκατομμύρια Gigabyte πληροφορίας που παρήγαγε η ανθρωπότητα μέσα στο 2006 δεν είναι μέσα στους στόχους μου. Τους άμεσους δηλαδή.
Ένα άλλο που θυμάμαι ήταν ότι στις μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού είχα βαλθεί να καταγράψω όλες τις πινακίδες αυτοκινήτων που έβλεπα και το μοντέλο στο οποίο αντιστοιχούσαν. Είχα εξοπλιστεί με τετράδιο που είχα χωρίσει σε στήλες και είχα αντιστοιχίσει ορισμένες σελίδες για κάθε γράμμα. Το project πήρε απότομο τέλος όταν μετά από λίγες εβδομάδες α) κατάλαβα τη ματαιοπονία του όλου εγχειρήματος και β) κυκλοφόρησαν οι πρώτες πινακίδες με τρεις χαρακτήρες.
Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν είχα τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια (ή τουλάχιστον δεν τα θυμάμαι) εξαιτίας της γενικότερης ανασφάλειας που ένιωθα και της προσπάθειάς μου να γίνω αρεστός (άλλη μεγάλη συζήτηση). Βάλε και το ότι ήμουν κομματάκι φύτουλας και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Από τη Β' Λυκείου που άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και να ανακτώ την αυτοπεποίθησή μου (τα παιδιά μπορούν να είναι πολύ πιο σκληρά από τους μεγάλους) έκανα κάποια πρώτα βήματα να μάθω βασικά πράγματα γύρω από το γράψιμο κώδικα αλλά λίγο οι Πανελλήνιες, λίγο η σχολή που πέρασα (Πα.Πει. rules ή μάλλον ruled) το παράτησα κι αυτό.
Τον τελευταίο καιρό, δεν ξέρω από ποια ανάγκη ορμώμενος, μου έχει καρφωθεί στο μυαλό να γράψω το googolplex, το οποίο είναι o αριθμός 1 ακολουθούμενος από 10 εις την 100η δύναμη, δηλαδή από τόσα μηδενικά όσα εκφράζονται από τον αριθμό 10 πολλαπλασιαζόμενο με τον εαυτό του 100 φορές. Για να γίνει κατανοητό για τι μέγεθος μιλάμε, αν κάποιος ξεκινούσε να γράφει αυτό τον αριθμό σε ένα ρολό χαρτί χρησιμοποιώντας γραμματοσειρά μεγέθους 1 (ίσα που να φαίνεται) θα χρειαζόταν ρολό με μήκος περίπου 5 φορές επί 10 στην 69η δύναμη τη διάμετρο του γνωστού σύμπαντος. Λίγο μεγάλο το χαρτί.
Αν όμως προσπαθήσει κανείς να το γράψει ανά σελίδα μπορεί με ελάχιστο μέγεθος γραμματοσειράς να χωρέσει μέσα σε 1 σελίδα μέχρι και περίπου 800.000 χαρακτήρες. Κάνοντας copy-paste με ρυθμό 20 σελίδες το δευτερόλεπτο (αργεί και λίγο ο υπολογιστής) έχουμε περίπου 20 εκατομμύρια μηδενικά το λεπτό ή χοντρά χοντρά 1 δισεκατομμύριο μηδενικά την ώρα. Και πάλι θα χρειάζονταν περίπου 10 επί 10 στην 91η δύναμη ώρες (περίπου) για να το γράψω. Άσε που δεν θα χωράει και στο σκληρό μου. Θα το ξεκινήσω όμως (για να το παρατήσω αύριο-μεθαύριο ή όταν με πιάσουν για νιοστή φορά τα υπαρξιακά μου με το διδακτορικό που πρέπει να τελειώσω) οπότε κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.
Όχι, το να προσπαθήσω να διαβάσω τα 160 δισεκατομμύρια Gigabyte πληροφορίας που παρήγαγε η ανθρωπότητα μέσα στο 2006 δεν είναι μέσα στους στόχους μου. Τους άμεσους δηλαδή.
