Βλέπω παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες να μεγαλώνουν και μαζί να γερνάνε. Βλέπω (ήδη) απανωτά στρώματα από μέικ-απ, πούδρες και κραγιόν να προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν τη φρεσκάδα μιας νεότητας που φεύγει, ενός συμβιβασμού που επέρχεται. Βλέπω κοστούμια και γραβάτες να αντικαθιστούν και τυπικά τη μαθητική επαναστατικότητα που εξαντλήθηκε μέσα στα στενά σχολικά πλαίσια. Βλέπω επιτηδευμένα χαμόγελα, επίπλαστο ενδιαφέρον και πισώπλατο ξεκατίνιασμα, ακούω υποσχέσεις που δεν θα τηρηθούν, συμφωνίες που θα ξεχαστούν, δέχομαι φιλιά στον αέρα. Παρατηρώ υπεροπτικά βλέμματα προς κάθε κατεύθυνση, συμπεριφορές ίδιες κι απαράλλακτες, ανθρώπους που ζουν ακόμη στους δικούς τους μικροκόσμους και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα.

Συμπαρασύρομαι σ΄αυτό το παιχνίδι αλλά προσπαθώ ταυτόχρονα να δώσω κάτι αληθινό, ένα βλέμμα που να δηλώνει πραγματικό ενδιαφέρον, ένα γέλιο από καρδιάς, όχι κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Γουστάρω που είμαι αξύριστος, που το φανελάκι μου φαίνεται μέσα από το πουκάμισό μου και δεν το κρύβει καμια γραβάτα, και που μπορώ να μιλάω λίγο αλλά επί της ουσίας. Και χαίρομαι όταν 1-2 άτομα το εισπράττουν και ανταποδίδουν αντίστοιχα.

Ένα χρόνο αργότερα τα πράγματα είναι όπως πριν. Απλά σε μια δεδομένη χρονική στιγμή ένα σμήνος από πλανήτες ήρθε σε συζυγία και ύστερα συνέχισαν τις μοναχικές τροχιές τους...

Mood: Downbeat