Τούτο το post ήθελα καιρό τώρα να το βγάλω από μέσα μου αλλά δεν έβρισκα ποτέ τη σωστή στιγμή για να το γράψω. Όχι σαν post καθαυτό αλλά σαν περιεχόμενο, σαν ένα μικρό βάρος που το κουβαλάω και θέλω επιτέλους να το απομακρύνω από πάνω μου, δίνοντάς του ένα κατάλληλο send-off - έστω κι αν είναι σχετικά απίθανο το μήνυμα να φτάσει στους αποδέκτες του. Here goes λοιπόν.

Στους φίλους μου και σε όσους μου έχουν σταθεί κατά καιρούς, in good times or bad, (νομίζω ότι) εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: με το να είμαι εκεί, όσο μπορώ, σε χαρές, σε λύπες, σε ασήμαντα και σημαντικά γεγονότα της ζωής τους. Να είμαι εκεί έστω κι αν δεν "ανακοινώνω" την παρουσία μου, και φυσικά χωρίς να απαιτώ ανταλλάγματα, χωρίς να υποχρεώνω κανέναν και για τίποτα, χωρίς να διαφημίζομαι.

Είναι όμως ορισμένοι άνθρωποι από τους οποίους έχω απομακρυνθεί και που η παρουσία τους αποδείχτηκε καταλυτική σε κρίσιμες στιγμές της ζωής μου. Κοινό χαρακτηριστικό όλων ήταν ότι η παρέμβασή τους ήταν αυθόρμητη (unsolicited, που λέμε και στο χωριό μου) και ότι έφερε θετικές αλλαγές στον κατά κύριο λόγο βασανισμένο τρόπο σκέψης και δράσης μου εκείνες τις περιόδους. Σαν από μηχανής θεοί έδιναν όχι τη λύση καθαυτή αλλά μια ώθηση προς τη λύση του εκάστοτε αδιεξόδου που είτε προσπαθούσα να κρύψω είτε αρνιόμουν ότι υπήρχε. Και η ώθηση είχε τη μορφή λόγων, πράξεων, αλλά ακόμα και μουσικής.

Στους παρακάτω τρεις ανθρώπους, λοιπόν, νιώθω ότι χρωστάω τουλάχιστον ένα ευχαριστώ για την χείρα βοηθείας που αυθόρμητα μου προσέφεραν και για το ότι κατάφεραν να μπουν αρκετά βαθιά στην ψυχή μου ώστε να διακρίνουν το πρόβλημα από μόνοι τους.

- Στη Δήμητρα, για το πρώτο απτό δείγμα εμπιστοσύνης και αναγνώρισης. Άσχετα αν τότε δεν το δέχτηκα για τους δικούς μου λόγους (κάτι που έχω μετανιώσει), εκτίμησα και εκτιμώ την κίνηση που ξάφνιασε και εμένα και τους λοιπούς εμπλεκόμενους, και την πίστη που συνόδευε αυτή την κίνηση. Μια πίστη που μου φανερώθηκε αργότερα με άλλη μορφή, την οποία και πάλι δεν δέχτηκα.
- Στον Βασίλη, που μέσα σε μία μόνο ώρα και με τη συντροφιά μιας μπύρας κατάφερε να μου πει όσα άλλοι πάσχιζαν για μήνες, με λάθος τρόπο. Πάντα το είχε αυτό το ταλέντο, να καταλαβαίνει τις πραγματικές διαστάσεις ενός θέματος και να δίνει τις κατάλληλες απαντήσεις χωρίς φανφάρες και αερολογίες αλλά με μια αυτοπεποίθηση που δεν μπορούσε παρά να σε πείσει.
- Last but not least στη γλυκιά Μαρκέλλα, που με κράτησε γερά όταν ήμουν σε ελεύθερη πτώση. Ακόμα έχω την κασέτα που μου έγραψε, και το στιχάκι που μου είχε αφιερώσει στο εσώφυλλο προσπαθώ να το εφαρμόζω κάθε στιγμή: help comes when you need it most - I’m cured by laughter. Αυτές οι 11 λέξεις μου έδωσαν το πρώτο χαμόγελο μετά από πολύ καιρό και η μουσική που τις συνόδευε με συντροφεύει ακόμα και τώρα. Αυτό το στιχάκι είναι η αιτία και η αφορμή που γελάω τόσο συχνά (και που κάποιοι σοβαροφανείς με παρεξηγούν).

Αυτό ήταν. Το 'πα και ξαλάφρωσα. Περίεργο όμως που η κατάλληλη ώρα για να βγει αυτό το κατεβατό είναι ένα καυτό απόγευμα μιας συνηθισμένης και βαρετής μέρας του Ιουνίου και ενώ είμαι στο γραφείο με έναν τόνο δουλειάς να περιμένει.

Αλλά γιαυτό γουστάρω το blogging. Γιατί σου δίνει την ευκαιρία να κλείσεις κύκλους που παραμένουν ανοιχτοί για καιρό, να έρθεις αντιμέτωπος με καταστάσεις που σε ταλανίζουν, κι όλα αυτά σε ανύποπτο χρόνο, εκεί που είσαι εντελώς ανυποψίαστος και δεν περιμένεις τίποτα. Όλα πρέπει να τα περιμένουμε, ακόμα και το να ακούσουμε ένα ευχαριστώ από κάποιον που θεωρούμε ότι μας έχει ξεγράψει.

Photo © deviantART