Overachievers, please try softer
Διαφορετικοί άνθρωποι ενθαρρύνονται με διαφορετικούς τρόπους. Άλλοι με την απαξίωση που τους πεισμώνει και τους δίνει φτερά, άλλοι με την μετρημένη καθοδήγηση ενώ άλλοι επιζητούν έστω και ψήγματα επιβεβαίωσης για να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Μέχρι σήμερα νόμιζα ότι ανήκα στην τελευταία κατηγορία αλλά το σημερινό με έχει κάνει να αμφιβάλλω.
Σήμερα είχα μια συζήτηση με το boss για την πρόοδό μου. Παλιότερα αγχωνόμουν με αυτές τις κατ'επίφαση συζητήσεις γιατί ψάρωνα με το ύφος του και με τις συνεχόμενες ερωτήσεις που μου πετούσε. Μάλιστα συνήθως δεν έμενε ικανοποιημένος από τις απαντήσεις που του έδινα, αυξάνοντάς μου την στενοχώρια και το άγχος ότι δεν έχω προοδεύσει όσο θα έπρεπε, ποιος είμαι, τι κάνω, πού πηγαίνω ξυπόλητος στ' αγκάθια κλπ. Και αντί να πεισμώνω, έπεφτα ψυχολογικά και έμενα κάτω για αρκετό καιρό μέχρι να βρω τη δύναμη να ξαναπιάσω τα κιτάπια μου.
Με την πάροδο του χρόνου όμως, και ενώ έμπαινα σε μεγαλύτερα βάθη, οι συναντήσεις αυτές άρχισαν να παίρνουν τη μορφή συζήτησης και όχι μονολόγου. Μπορούσα να επηρεάσω (ως ένα βαθμό) την κατεύθυνση της συζήτησης, άρχισα να απαντώ με πιο ολοκληρωμένο τρόπο και μερικές φορές να αντικρούω τα επιχειρήματά του. Άρχισε δηλαδή η επαφή μας να έχει έναν ουσιαστικό παιδευτικό χαρακτήρα, γεγονός που με βοήθησε ιδιαίτερα στο να προχωρήσω παρακάτω. Μου άρεσε αυτή η δράση-αντίδραση γιατί με επιβράβευε με το γεγονός ότι μπορούσα πλέον να συζητήσω επί της ουσίας με έναν άνθρωπο που ξέρει 5 πράγματα και όχι να αερολογώ. Μέχρι εδώ καλά.
Σήμερα για πρώτη φορά μου είπε ότι αυτό που πάει να βγει από τη δουλειά μου είναι πραγματικά πρωτοποριακό, θέτοντάς με όμως προ των ευθυνών μου (να προχωρήσεις πιο γρήγορα, race against time κλπ.) Ε, από τότε δεν μπορώ να βγάλω από πάνω μου την ανησυχία που μου προκαλεί η διαχείριση μιας τέτοιας κατάληξης. Κοινώς έχει αρχίσει να με τρώει το άγχος που με γεμίζουν οι προσδοκίες ενός εξαιρετικού αποτελέσματος. Γιατί πάντοτε ήμουν καλός σ' αυτό που γούσταρα να κάνω και συνήθως είχε να κάνει με την ακαδημαϊκή πλευρά της ζωής - αλλά μέχρι εκεί, απλά καλός. Δεν είμαι συνηθισμένος στο να ξεχωρίζω και δεν ξέρω πώς το διαχειρίζονται αυτό το πράγμα.
Πάντοτε αρκούμουν σε μικρές επιβεβαιώσεις για να προχωράω παρακάτω, και πάντοτε γκρίνιαζα (ακόμα και εδώ μέσα) ότι δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να αποδείξω τι αξίζω. Και να, τώρα που την δημιούργησα (γιατί δεν μου δόθηκε απλά η ευκαιρία) δεν ξέρω τι να την κάνω. Ετοιμάζομαι να την πετάξω στα σκουπίδια επειδή δεν μπορώ να διαχειριστώ την πιθανή επιτυχία!
Δεν ξέρω αν ορισμένοι άνθρωποι γεννιούνται για να ξεχωρίζουν ή οι καταστάσεις τους κάνουν ξεχωριστούς. Ξέρω όμως ότι αυτή τη στιγμή δεν βρίσκομαι σ' αυτή τη θέση. Υπάρχουν άνθρωποι (ακόμα και συνάδελφοί μου) που φαίνεται ότι they can do no wrong. Αυτοί πραγματικά ξεχωρίζουν και φαίνεται ότι τα πάντα τους έρχονται δεξιά. Δεν ζηλεύω την καλοτυχία τους ή την δυνατότητά τους να προγραμματίζουν έτσι τη ζωή τους ώστε να έχουν πάντα επιτυχίες αλλά αναρωτιέμαι από πού διδάχτηκαν να διαχειρίζονται την πρωτιά.
Τείνω τελικά να πιστέψω πως είναι πρώτα απ'όλα θέμα αυτοπεποίθησης που εμπνέει η οικογένεια. Γιατί κι εγώ, όπως και άλλοι πολλοί, χρειάστηκε να παλέψω αρκετά για να πείσω (χωρίς να ξέρω αν το κατάφερα ποτέ) το περιβάλλον μου ότι αυτό που κάνω α) είναι αυτό που γουστάρω πραγματικά και β) ότι έχει μια σεβαστή επαγγελματική υπόσταση κι ας μην είμαι γιατρός, αρχιτέκτονας, δικηγόρος ή ξέρω γω τι (αν και δεν με πολυνοιάζει τι θα πουν για το τελευταίο).
Mood: Confused
Σήμερα είχα μια συζήτηση με το boss για την πρόοδό μου. Παλιότερα αγχωνόμουν με αυτές τις κατ'επίφαση συζητήσεις γιατί ψάρωνα με το ύφος του και με τις συνεχόμενες ερωτήσεις που μου πετούσε. Μάλιστα συνήθως δεν έμενε ικανοποιημένος από τις απαντήσεις που του έδινα, αυξάνοντάς μου την στενοχώρια και το άγχος ότι δεν έχω προοδεύσει όσο θα έπρεπε, ποιος είμαι, τι κάνω, πού πηγαίνω ξυπόλητος στ' αγκάθια κλπ. Και αντί να πεισμώνω, έπεφτα ψυχολογικά και έμενα κάτω για αρκετό καιρό μέχρι να βρω τη δύναμη να ξαναπιάσω τα κιτάπια μου.
Με την πάροδο του χρόνου όμως, και ενώ έμπαινα σε μεγαλύτερα βάθη, οι συναντήσεις αυτές άρχισαν να παίρνουν τη μορφή συζήτησης και όχι μονολόγου. Μπορούσα να επηρεάσω (ως ένα βαθμό) την κατεύθυνση της συζήτησης, άρχισα να απαντώ με πιο ολοκληρωμένο τρόπο και μερικές φορές να αντικρούω τα επιχειρήματά του. Άρχισε δηλαδή η επαφή μας να έχει έναν ουσιαστικό παιδευτικό χαρακτήρα, γεγονός που με βοήθησε ιδιαίτερα στο να προχωρήσω παρακάτω. Μου άρεσε αυτή η δράση-αντίδραση γιατί με επιβράβευε με το γεγονός ότι μπορούσα πλέον να συζητήσω επί της ουσίας με έναν άνθρωπο που ξέρει 5 πράγματα και όχι να αερολογώ. Μέχρι εδώ καλά.
Σήμερα για πρώτη φορά μου είπε ότι αυτό που πάει να βγει από τη δουλειά μου είναι πραγματικά πρωτοποριακό, θέτοντάς με όμως προ των ευθυνών μου (να προχωρήσεις πιο γρήγορα, race against time κλπ.) Ε, από τότε δεν μπορώ να βγάλω από πάνω μου την ανησυχία που μου προκαλεί η διαχείριση μιας τέτοιας κατάληξης. Κοινώς έχει αρχίσει να με τρώει το άγχος που με γεμίζουν οι προσδοκίες ενός εξαιρετικού αποτελέσματος. Γιατί πάντοτε ήμουν καλός σ' αυτό που γούσταρα να κάνω και συνήθως είχε να κάνει με την ακαδημαϊκή πλευρά της ζωής - αλλά μέχρι εκεί, απλά καλός. Δεν είμαι συνηθισμένος στο να ξεχωρίζω και δεν ξέρω πώς το διαχειρίζονται αυτό το πράγμα.
Πάντοτε αρκούμουν σε μικρές επιβεβαιώσεις για να προχωράω παρακάτω, και πάντοτε γκρίνιαζα (ακόμα και εδώ μέσα) ότι δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να αποδείξω τι αξίζω. Και να, τώρα που την δημιούργησα (γιατί δεν μου δόθηκε απλά η ευκαιρία) δεν ξέρω τι να την κάνω. Ετοιμάζομαι να την πετάξω στα σκουπίδια επειδή δεν μπορώ να διαχειριστώ την πιθανή επιτυχία!
Δεν ξέρω αν ορισμένοι άνθρωποι γεννιούνται για να ξεχωρίζουν ή οι καταστάσεις τους κάνουν ξεχωριστούς. Ξέρω όμως ότι αυτή τη στιγμή δεν βρίσκομαι σ' αυτή τη θέση. Υπάρχουν άνθρωποι (ακόμα και συνάδελφοί μου) που φαίνεται ότι they can do no wrong. Αυτοί πραγματικά ξεχωρίζουν και φαίνεται ότι τα πάντα τους έρχονται δεξιά. Δεν ζηλεύω την καλοτυχία τους ή την δυνατότητά τους να προγραμματίζουν έτσι τη ζωή τους ώστε να έχουν πάντα επιτυχίες αλλά αναρωτιέμαι από πού διδάχτηκαν να διαχειρίζονται την πρωτιά.
Τείνω τελικά να πιστέψω πως είναι πρώτα απ'όλα θέμα αυτοπεποίθησης που εμπνέει η οικογένεια. Γιατί κι εγώ, όπως και άλλοι πολλοί, χρειάστηκε να παλέψω αρκετά για να πείσω (χωρίς να ξέρω αν το κατάφερα ποτέ) το περιβάλλον μου ότι αυτό που κάνω α) είναι αυτό που γουστάρω πραγματικά και β) ότι έχει μια σεβαστή επαγγελματική υπόσταση κι ας μην είμαι γιατρός, αρχιτέκτονας, δικηγόρος ή ξέρω γω τι (αν και δεν με πολυνοιάζει τι θα πουν για το τελευταίο).
Mood: Confused
1. Επιχειρηματα του στυλ "race against time" θα με εκαναν να ανησυχώ. Καθε "δουλειά" εχει χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης που αυτός τουλάχιστον επρεπε να γνωρίζει.Νομιζω οτι στην "λέει"
Ψαξε να δεις αν εχει δίκιο και διόρθωσε αυτον η τον εαυτό σου
2. Καντου ενα μειλ μετα απο κάθε συναντηση σας (συζητήθηκαν αυτά και κατανόησα οτι πρέπει να γίνει
αυτο και αυτό).
Θα τον στείλεις λίγο αλλα βοηθάει πάντα
Grusses
Όσο για το mail, λίγο δύσκολο.Τον βλέπω κάθε μέρα...
lifewhispers, όπως είπα και πάνω το deadline δεν το έβαλε αυτός αλλά οι καταστάσεις: το πρόγραμμα σπουδών, το φανταριλίκι κλπ. Αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι πώς διαχειρίζεσαι μια πιθανή μεγάλη "επιτυχία" να το πω έτσι. Σ' ευχαριστώ πάντως για την εμπιστοσύνη...
"Υπάρχουν άνθρωποι (ακόμα και συνάδελφοί μου) που φαίνεται ότι they can do no wrong"-> φαίνεται, φαίνεται
Η αυτοπεποίθηση πάντως, πιστεύω κι εγώ, οτι παίζει μέγιστο ρόλο...και όχι μόνο αυτή που μας ενεύπνευσε η οικογένεια (για πόσα χρόνια θα μας "κυνηγάνε" αυτά που μας ενεύπνευσε η οικογένεια; απο ενα σημείο και μετά τη χτίζεις μόνος σου την αυτοπεποίθηση, νομίζω)
Αυτό που λέει ο germanos με το mail νομίζω βοηθάει, κι εμείς στην Ομάδα μου, όποτε έχουμε συνάντηση οπου συζητάμε συγκεκριμένα/σημαντικά θέματα, εστω κ 3 άτομα να είμαστε, συνήθως μετά κάποιος γράφει τα minutes της συνάντησης και συχνά ο καθένας (δηλαδή εγώ, διότι οι άλλοι είναι 'ανώτεροί' μου) γράφει τί έχω να κάνει. Τον καθηγητή τον βλέπεις κάθε μέρα αλλά δεν έχετε συζητήσεις σαν κι αυτή που περιγράφεις κάθε μέρα, έτσι δεν είναι;
anyway, kali epitixia stis duleies su.
1. Κάποια στιγμή καταλάβαινα ότι δεν μπορούσα να είμαι down. Η άρνηση του να βλέπω μπροστά μου ό,τι είχε να κάνει με το thesis μου περνούσε, μάζευα κουράγιο και ξανάρχιζα. Αλλά αυτοί οι νεκροί χρόνοι με τσάκιζαν.
2. Και φαίνεται και είναι...
3. Ναι, καθένας χτίζει την αυτοπεποίθησή του μόνος του, αφού έχει αποδεσμευτεί από την οποιαδήποτε πίεση της οικογένειας ή αν έχει από πίσω του την οικογένειά του να τον στηρίζει στα πάντα.
4. Δεν συζητάμε κάθε μέρα για το thesis μου, αλλά τώρα τελευταία γενικώς συζητάμε συχνά. Πάντως ξαναλέω ότι δεν είναι θέμα του αν μπορώ να το κάνω. Είναι θέμα του τι θα κάνω αν βγει (που θα βγει) πολύ καλύτερο από ό,τι περιμένω... Γιαυτό και το "overachievers" στον τίτλο του post.
@keimgreek
Μωρέ μακάρι να μου έρχονταν όλα δεξιά έστω και για λίγο...
Μωρέ έτσι θα γίνει. Το θέμα είναι ότι δε γουστάρω τα αυτόγραφα μετά lol